توافقپذیری یا Agreeableness یکی از ۵ عامل اصلی شخصیتی در مدل نئو میباشد. توافقپذیری یکی از شاخصهای شخصیتی که بر ارتباطات بین فردی دلالت دارد. افراد با توافق پذیری بالا یا موافق اساسا افرادی نوع دوست بوده و با دیگران ابراز همدلی و همدردی دارند و مشتاقانه به دیگران کمک نموده و اعتقاد دارند دیگران نیز با او همین رابطه را دارند.
درمقایسه با این افراد افراد ناموافق یا مخالف انسانهای خودمحور بوده که به قصد و نیت دیگران مشکوک هستند و بیشتر اهل رقابت هستند تا همکاری. افرادی که نمرات بسیار پایینی در این شاخص بدست می آوردند، معمولا ویژگیهای رفتاری افراد درگیر اختلالات شخصیتی پارنوئید، ضداجتماعی و خودشیفته را دارند درحالیکه افرادی که نمرات بسیار بالاپی در این شاخص بدست می آورند بسمت رفتارها یا شخصیت اختلال وابسته را دارند.
زیر شاخص های توافق پذیری:
اعتماد(A1):
نخستین مقیاس توافق پذیری اعتماد است. افرادی که نمرات بالایی در این شاخص کسب می کنند دیگران را قابل اعتماد دانسته و به آنها حسن نیت دارند. این افراد به راحتی می توانند به دیگران اعتماد کنند زیرا از دیگاه آنها همه انسانها سالم و پاک و منزه هستند مگر آنکه خلاف آن اثبات شود برخلاف این افرادی که نمرات پایینی در این شاخص بدست می آورند به دیگران مظنون و بدگمان هستند و همه انسانها را ناصادق و خطرناک دانسته مگر آنکه به آنها ثابت شود که این فرد می تواند قابل اعتماد باشد .
رک گویی (A2):
سادگی از توافقپذیری به این معناست که فرد به همه مسائل بصورت ساده، مستقیم و خطی نگاه میکند این افراد علاقمند هستند مسائل را صادقانه و مستقیم بدون پیچیدگی با دیگران در میان بگذارند. اما افرادی که نمرات پائینی در این شاخص بدست می آورند سعی میکنند از گفتن حقیقت طفره رفته و درنشان دادن احساسات درونی خود آنرا سرکوب نموده و بروز ندهند. این افراد معمولا به افرادی که از ویژگی سادگی بالائی برخوردار هستند از صفت هالو یا کوته فکر نام برده که بدلیل نداشتن پیچیدگی در ارتباطات آنها را فاقد مهارتهای اجتماعی می بینند.
نوع دوستی (A3):
نوعدوستی عبارت است از کمک بی دریغ و بدون درنظر گرفتن منفعت به دیگران. افراد نوعدوست بدون چشمداشت مادی یا معنوی همیشه مشتاق کمک به دیگران خصوصا افراد نیازمند هستند. اما افرادی که نمرات پایینی در این شاخص بدست می آورند تاحدودی می توانند خودمحور بوده و مایل نیستند وقت خود را برای حل مشکلات دیگران تلف کنند زیرا احساس میکنند وقت آنها باید برای کمک به پیشرفت خودشان باشد.
همراهی (A4):
همراهی به واکنش فرد در برابر تعارضهای بین فردی اطلاق می شود. از این دیدگاه افرادی که نمرات بالائی در همراهی دارند در هنگام تعارض بین فردی می توانند پرخاشگری خود را کنترل نموده و برای بخشیدن و فراموشی خطاها آمادگی دارند. این افراد مطیع هستند و ترجیح میدهند در کارهای گروهی با دیگران حتی افراد ناموافق همکاری کنند. برعکس افرادی که نمرات پایینی در تبعیت دارند معمولا پرخاشگر بوده و اهل رقابت و جنگیدن هستند و علاقه ای به همکاری یا کار گروهی ندارند و در نشان دادن خشم خود حتی در موراد غیرضروری تردید به خود راه نمی دهند.
تواضع (A5):
تواضع و فروتنی به معنای نادیده گرفتن منافع شخصی برای کمک به دیگران هرچند که ضرورتا این نادیده گرفتن بدلیل کمبود اعتماد به نفس نیست. اما افرادی که نمرات پایینی در این شاخص دارند خود را ازدیگران برتر و بالاتر دانسته و گاهی ممکن است ازخودراضی و مکتبر به نظر برسند. جنبه بیمارگونه کمبود تواضع اختلال شخصیتی خودشیفتگی یا نارسیسیم است.
دلرحمی (A6):
آخرین مقیاس توافق پذیری درک دیگران یا نرمش در برابر دیگران است. این مقیاس وجوه همدلی و توجه به دیگران را می سنجد. افرادی که نمرات بالائی در این شاخص بدست می آوردند در جهت نیازهای دیگران فعال بوده و بر جنبه های انسانی سایستهای اجتماعی تاکید دارند. اما افرادی که نمرات پایینی در این مقیاس دارند افرادی سرسختتر از دیگران هستند و کمتر تحت تاثیر رحم و شفقت دست به بخشندگی می زنند. این افراد خود را افرادی واقع بین و دارای تصمیمات منطقی بر اساس موقعیتهای موجود می شناسند و می گویند دلیل برای مهربانی و ترحم به کسانی که خود عامل بدختی خود هستند وجود ندارد.